حضرت زینب سلام‌الله‌علیها و عدد یک

روزی حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در دوران کودکی، در دامان پدر بزرگوارش، امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام نشسته بود و شمارش اعداد را می‌آموخت.

امام علی (ع) با مهربانی به او فرمود: “دخترم، بگو: یک”.
او گفت: »یک«.

سپس امام فرمود: »حالا بگو: دو. «
امّا حضرت زینب (س) سکوت کرد.

امام علی (ع) پرسید: »دخترم، چرا نمی‌گویی دو؟«

حضرت زینب (س) با چشمانی پاک به پدرش نگریست و پاسخ داد:
»پدرجان، زبانم وقتی “یک” را گفته، نمی‌تواند عدد “دو” را بگوید.«

امام (ع) پرسید: »چرا چنین می‌گویی؟«
او گفت: »زیرا زبانی که نام “یک” را گفته، چگونه می‌تواند چیز دیگری بگوید؟«

در آن لحظه، امام علی (ع) سرِ دخترش را بوسید و فرمود:
»دخترم، سخنی از توحید گفتی که تنها اهل معرفت حقیقت آن را درمی‌یابند«.

پیام و تأمل:
از همان کودکی، حضرت زینب (س) در عشق و معرفت الهی غرق بود. حتی در خردسالی، آنچه بسیاری از بزرگسالان درک نمی‌کنند را فهمیده بود — این‌ که دلِ آشنا با «یک» دیگر به «بسیاری» مشغول نمی‌شود.
سخنان او بازتاب تمام زندگی‌اش بود: استوار، پاک، و سرشار از ایمان به خدا — چه در کاخ یزید و چه در ویرانه‌های کربلا.