سفر حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) به قم

هنگامی که امام علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) به اجبار خلیفه عباسی، مأمون، مدینه را به مقصد خراسان ترک کرد، خواهرش حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) در مدینه باقی ماند. برای ایشان، جدایی از برادر تنها دوری از یک خویشاوند نبود؛ بلکه فراق از امام زمانش بود، راهنمایی که از سوی خداوند انتخاب شده است. دلش از اشتیاق به دیدار برادر می‌سوخت و تصمیم گرفت از مدینه به سوی خراسان سفر کند تا بار دیگر به او بپیوندد.

با همراهی چند تن از برادران و گروهی از یاران، راه دشوار و بی‌رحم کویر را در پیش گرفتند. سفر طولانی و خطرناک بود، اما نیت ایشان خالص و پاک بود، و هر قدم با عشق به خداوند و حجت او بر زمین برداشته می‌شد.

وقتی کاروان به شهر ساوه رسید، مورد حمله مأمورانی قرار گرفت که به حکومت عباسی وفادار بودند و در پی آزار و نابودی خاندان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) بودند. بسیاری از برادران حضرت در این حادثه به شهادت رسیدند. غم این مصیبت‌ها بر دل او سنگینی کرد و خود حضرت نیز به شدت بیمار شد. برخی روایات نقل کرده‌اند که ایشان توسط دشمنان مسموم گردید.

در آن لحظه‌ی سخت، از همراهان خود پرسید:
«قم از اینجا چقدر فاصله دارد؟»

وقتی به او گفتند که فاصله چندانی نیست، درخواست کرد او را به قم ببرند و فرمود که شنیده است قم مرکز شیعیان است، جایی که پیروان جدش پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و پدرش امام موسی کاظم (علیه‌السلام) در آن سکونت دارند.

مردم قم، چون از آمدن ایشان باخبر شدند، با شادی و احترام به استقبال آمدند. بزرگ‌مردی به نام موسی بن خزرج، از بزرگان شهر، ایشان را به خانه خود برد. حضرت، با وجود بیماری، آخرین روزهای زندگی‌اش را در آن خانه با عبادت و راز و نیاز با خداوند سپری کرد و تمام وجودش را به سوی پروردگار معطوف ساخت. هفده روز در قم ماندند و حضورشان، آن شهر را پربرکت ساخت.

در دهم ربیع‌الثانی سال ۲۰۱ هجری قمری، در سن تنها ۲۸ سالگی، حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) از دنیا رفت. پیکر مطهرش در قم به خاک سپرده شد و با گذر زمان، آرامگاه ایشان به بارگاهی نورانی بدل شد، که امروزه با گنبدی طلایی مزین شده است.

هرچند سفر ایشان ناتمام ماند، اما قم را با قداست آمیخت. از کنار قبر او، شهری از دانش و مرکز حوزه‌های علمیه شکوفا شد؛ و قم به چراغی برای عاشقان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) تبدیل گشت. حضرت فاطمه معصومه (س) به «کریمه اهل‌بیت» مشهور گشت؛ بانوی بزرگوار خاندان پیامبر.

زندگی او به ما می‌آموزد که حتی در رنج، فراق، و بیماری، با وفاداری به خداوند و امام زمان، می‌توان رنج را به نوری جاودانه تبدیل کرد.