اخلاص در نیت و پاداش الهی

چند سال پیش، به دعوت گروهی از مؤمنان یک روستای کوچک برای تبلیغ دهه اول محرم به روستای آنان رفتم. مردم آن‌جا از نظر مالی چندان در رفاه نبودند، اما از نظر محبت و ارادت به امام حسین علیه‌السلام غنی‌ترین دل‌ها را داشتند.

با وجود سادگی زندگی‌شان، با صمیمیتی بی‌نظیر از من پذیرایی کردند. مجلس عزاداری‌شان در ساختمانی ساده از خشت و گل برگزار می‌شد؛ جایی که هم مسجد بود و هم حسینیه. من هم کوشیدم تا مسئولانه و منظم، وظیفه تبلیغی‌ام را به بهترین شکل انجام دهم.

پس از پایان برنامه‌ها، مراسم خداحافظی کوچکی در حسینیه برگزار شد. در پایان، پیرمردی جلو آمد و بسته‌ای حاوی مبلغی قابل توجه به من سپرد تا به دفتر مرجع ایشان به‌عنوان خمس برسانم. در راه بازگشت کمی دلسرد بودم و با خود فکر می‌کردم: «ای کاش هدیه کوچکی هم برایم کنار می‌گذاشتند.» حتی به ذهنم خطور کرد موضوع را به دفتر مرجع بگویم تا شاید بخشی از این خمس به عنوان حق‌الزحمه به من بازگردد. اما همان لحظه تصمیم گرفتم چیزی نگویم و نیتم را آلوده نکنم بلکه تنها به پاداش الهی امیدوار باشم.

چند روز بعد، در کمال شگفتی، گروهی از اهالی همان روستا دوباره سراغم آمدند و پاکتی به دستم دادند و با لبخند گفتند: «این، حق‌الزحمه ایام تبلیغ شماست.»  وقتی آن را گشودم، مبلغی در آن بود که بسیار بیشتر از آن چیزی بود که در ذهن داشتم. همان‌جا فهمیدم که اگر نیت انسان خالص باشد، خداوند پاداشی عطا می‌کند که نه‌تنها جبران‌کننده است، بلکه بسیار فراتر از انتظار انسان خواهد بود.

آموزه‌های این تجربه

1. اخلاص، ارزش تبلیغ را چندین برابر می‌کند و انسان را از آلودگی‌های مادی مصون می‌سازد.
2. اعتماد به وعده الهی، جایگزین دل‌بستگی به پاداش‌های مادی می‌شود و آرامش قلبی به همراه دارد.
3. محبت صادقانه مردم، حتی در ساده ترین شرایط زندگی، سرمایه‌ای بزرگ برای مبلّغ است.